پِیفان – یاد

برم کجا موندم الان تو دوراهی من
باشی تو جام میری کجا بگو خواهشن
بودی یه چیزی که هنوز من دنبالشم
پیدا نکرم چیزی تو این تاریکیه

با حرفام کردم دورت
منو نمیشناسی دیگه ولی این منم توله
از اخلاقم تا پولم بهونه کرده بودش
الان دارم پول دارم شهرت بیا برگرد خونه
میکردم پس انداز واسه تو خرج کنم
کم بود حق میدم همونو داشتم من کلا
هنوزم منگ میشم میزنی وقتی حرف با من
گفتی مثل بقیه ای وقتی خواستم واست فرق کنم
ازت بدم نمیاد ولی ندیدم هیچوقت بدتر از تو من
کم توقعم منگم من کلا
گفتی سم بودم الان میره تو پیپرم سم تر از خودم
نمیخوام برگردم کلا
نمیخوام تا صبح تو فکرت وقت تلف کنم
نبودم نامردی بلد همونم بعدت من بلد شدم
تو بودی خاص ترین
فقط خواستم اینه
حالت خوب باشه با اینکه میدونم شادترینه
تا صبح توی بقلم واسم تو ناز کردی هی
الان نیستی خودت گفتی بهم باش همیشه

نمیخوام همرام باشه خواطراته تو
صورت سفید رنگ گرفته با یه رژ
میگفتم حسام باهات نابه نابه خب
دلم تنگه واسه حسم نه واسه تو

فدا سرت میگم تو باشی نباشن همه
هنوزم پیفان همون کله شقه
که اومد در خونت دعوا کردش
گفت برا منه از صورتش تا بوی تنش
برا منه حال خوبش یا اخلاق انش
صدامو داری یا نه هنونم که بودی هم اتاقی با من
هنوزم خاطرات هست هنوز یادمه اون تن لش لاغر
هنوز اون لاین خام هست مثل تنب سفید
حس نابمون کاری میکرد تا صبح نعشه بشیم
هنوز کاپل نیستش لش تر از ما
دستات میکرد تو برف گرمم شبا
یادم نمیره که خندت حتا
هنوز هستم ولی فرق کردم بات
ننداز گردنم باز
یادم نمیره که چقد یادت کردم
میای توی خوابم هرشب
چشام پره از اشک که چطور چشا تو خامم کردن
خواستم باشی پیشم ولی بهتره فاصله
میتونه هنوز خیلی چیزا بم یاد بده