علی – بی تکرار

زمان فقط کرد چشامُ خشک
ببین مواد زدم  که رو روالمُ
دره  چشات چپ تا مسیرم خورد
رویات کمینم بود همینم شد  
شد خوشی دل خورشی
فقط رنگ‌ زدم سیاهیمو سفید
باورم بشه عشق میشه شیرین  
مگه  غیر این  عیبه بشه  بهش رسید
ته سختی عشقم  باشه آسونی  
اگه دل داشت میزاشت‌وسط آخه حکمم دله  
چشاش عادتم نمیداد ولم کنه  
دستام میگرفت وقتی دلم پره
اگه دل داشت دو دل میشد دل میداد میدید  
دل رسوا شده از هواش پره  جاش مواد شده
 دیگه زخمای سرباز سرباز شده  
نمیجنگه براش اگه  دشمن پره  

آسمان بودم برات دنبال سقف کوچک نری
طوفان رد کرده را  بیمی ز دزد‌ دریا نیست

رفتنت  ،،اِِدامه داره.  میسازی فصل بعدُ یا  پایان کارِ
ساختم بات نرسید جای باحالت
بادبادکم‌ هوا  رفت باد صاحبش  
من خودم سنگی دلم شیشه ای
تو هر بار  شکستی  موهامم سفید
چشم جز چشات چشی ندید
صدام زدی شما  من به تو  بستم امید
 قطع شد رفتی نغمه صدات  
چه چه بل بلم‌  غار غار کلاغ
خار شدم یه روز  گل بشی برام
عطرت موند خودت آرزوی محال
کی بود  سایبون
 کی غماتم‌ پایه بود
کی جنگید تا پای جون
 کی صداتم  قانع بود
کی  تاریکیت نور  خودش سایه موند
کی  نفست  بود  بودی  زندگیش حالت خوب