محمد مسیر – چی بود؟ چی شد؟

اینترو

چرا کسی نمیگه چی بودی؟
میگن چی شدی؟
ما خودمون بودیم ولی

ورس ۱

ما خوردیم زخم این خیابونارو
سیرم شدیم ازش ولی گفتیم ایراد نداره
باید به دل می‌نشست نه که به چشم بیاد
قلبمون ویترین جنگ انگار خاک عراقه

گره خورده کلمون با این حوالی
پرسه توی باد ، میزنیم دنبال رهایی
می‌گردیم توی زندون درون حبسیم
کسی نگفت یه بار بهم بگو ، می‌خونی از چی؟

هوم ، بزار بهت بگم
حاضری واسه خودت هزینه کنی چقدر؟
شده تا حالا گریه کنی اشک بیاد یه بند؟
واست نسخه می‌پیچن تا بگی از دردات یه بند

اینجا ، عجیبه
تویی جلوی بقیه
با یه قلب پاره پوره
نشستی تو کمینت
تکیه کردی به غریزه
داستان همیشه همینه
تو بودی تو مسیر
اما کسی ندیدت

سنگینه برات
درگیره لبات
با کلمه ها تو جنگ
این تسکین برات
خیالت تخت که کسی نمیرسه
د برو حالا که کل این حفره یه زخم عمیقه

آ ، ریسکو به جون
جونو با پول
پولو با پول
می‌خریم حالا بگو رنگیه زندگی
آره ولی وقتی سیل بیاد
از آبی دریا می‌گذرن کشتیا

بریدن پرده های اشتیاقو
ولی ماییم که "هنوز تو وعده هامون امید می‌خوریم"
آرامش تو اوج تشویش معنی میده
وگرنه پاش برسه هممون گافو میدیم

راهو میری
بر می‌گردی پشتتو نگاه می‌کنی با نا امیدی
از زمین تا آسمون کلی راهه
ولی تو از این ارتفاع فقط کف خاکو دیدی

می‌چرخه قلم به رسم روزگار و می‌نویسیم کلماتو قوانینو دیکته می‌کنن
"آزادی فقط یه مجسمس" اینو بخاطر بسپار تا روزی که قبرتو می‌کنن برات

پل

ما این کلماتو ریتم میدیم ما تا با تیزی بیشتری تو "مغز" تاریخ فرو برن ، می‌دونی؟
دروغ اختراع شد تا اینا باورشون بشه که واقعا تو صحفه جهان نقشی رو دارن ایفا می‌کنن
در حالیکه "هیچکس" هنوز طبیعت و ابعادش رو نتونسته "درک" بکنه و
و اینکه اگه گستردگی رو بفهمن ، به "ناچیز" بودن خودشون پی میبرن
اونوقته که باید "چهره" خودشونو ببینن تو آینه

آترو

ما خوردیم زخم این خیابونارو
سیرم شدیم ازش ولی گفتیم ایراد نداره
باید به دل می‌نشست نه که به چشم بیاد
قلبمون ویترین جنگ انگار خاک عراقه

مسیر

جزء من مقابله کل تو